KerstMIS

Ik kijk een stukje van “Joris Kerstboom” bij uitzending gemist, ik speur naar de foto van Jan, weet precies waar hij hangt. Het eerste interview van Joris dat ik hoor is van een jonge vrouw waarvan de vader dit jaar veel te jong overleden is.

KerstMIS, ik begrijp waarom het zo heet. Als je iemand moet missen doet het deze dagen extra pijn. En KerstMIS wordt nooit meer wat het was. Een lieve vriendin zette precies de goeie woorden op haar kerstkaart: “Wat is het moeilijk om jou fijne feestdagen te wensen”.  

We hebben erg ons best gedaan er toch iets van te maken, we hebben gezellige dagen gehad hoewel het missen als een steen op onze maag lag. Ik ben trots op ons. Eigenlijk vond ik de dagen eromheen moeilijker dan de kerstdagen zelf, met mijn lieverds om me heen.

“Mag ik dan bij jou” van Claudia de Breij kwam regelmatig langs deze dagen. Eerst zette een nichtje waar ik nauwelijks contact mee heb een link op facebook. Toen keek ik naar het KnoopGala waarbij mensen met iets extra’s mochten optreden met bekende artiesten. Ook bij de VoiceKids werd het gezongen en in de top 2000 staat het natuurlijk ook. Prachtig lied.

We zaten in de voorstelling van Claudia, in januari 2010, we hoorden dit nummer voor het eerst en we wisten het allebei meteen; dit is zo’n mooi nummer. Dit moet op het lijstje voor als we ooit afscheid van Jan moeten nemen.
http://www.youtube.com/watch?v=o5uvsEs79hM

kaarten

Het lijkt wel of iedereen dit jaar massaal heeft besloten om alleen een digitale kerstgroet te sturen. Weer een mooie traditie die aan het verdwijnen is. Jammer, want zo’n lijntje met kaarten door de kamer vind ik altijd wel gezellig. Nu is het een miezerig lijntje, samen met een armetierige kerstboom symbolisch voor mijn eerste kerst zonder Jan.

Maar ik mag niet mopperen, ik stuur zelf dit jaar óók geen kerstkaarten. Maar dat heeft een andere reden dan de overwegingen van de meeste mensen, ik heb er wel lang over getwijfeld, maar ik krijg het niet voor elkaar om kerstkaarten te versturen met maar één naam erop. Te moeilijk.

Dus daarom nog maar een keer deze foto uit de oude doos, met daarop de allerliefste kerstman die ik ooit gekend heb. Met voor iedereen de beste wensen.

 

Boom

Er staat een kerstboom in de kamer, een beetje een armetierig boompje. Ik kocht hem pas afgelopen dinsdag, zo ongeveer de laatste van Nederland. Geen probleem voor mij, ook armetierige boompjes moeten een kans hebben, haha, en dan hoef ik hem ook niet op facebook te zetten.

Eigenlijk vind ik het ook wel symbolisch, een flutkerstboom…  maar hij staat er wél!

Onze meiden hebben een heel schema uitgedacht, wanneer wie thuis is bij mij. Ik voel me daarmee wel heel erg “wat doen we met moeder met de kerst” maar vind het ook wel heel erg lief. Kerst gaan we ook wel weer doorkomen, net zoals we al bijna een jaar zonder Jan doorkomen. Er valt niet zo veel te kiezen.

Ik probeer me ook te richten op dingen die me positieve energie geven, zoals de SamenLoopVoorHoop. Onze eerste activiteit is achter de rug, we hebben op de kerstmarkt gestaan van mijn werkgever, MIKZ kinderopvang. Ruim 120 euro leverde dat op voor het team Voor Jan en Alleman, en 5 lire. Vooral mensen die ons kennen deden royaal muntjes in onze bus. Het is een mooi begin. Bovendien, en daar had ik op gehoopt, geeft het ons dus positieve energie. Mensen leven met ons mee en zijn ook bereid het KWF te steunen. Mensen geven zich op om mee te lopen, of willen een folder, zodat ze er nog even over na kunnen denken. Eigenlijk heb ik geloof ik nog niemand echt gevraagd, ik vind het heel fijn als iemand uit zichzelf bedenkt dat meelopen een goed idee is. En dat blijkt dus te werken. Ook zijn er inmiddels diverse mensen aan het nadenken wat zij voor het team Voor Jan en Alleman kunnen betekenen.

Alleen al het liken van onze pagina door inmiddels 136 mensen doet goed. Op de dag dat Jan en ik  4 jaar geregistreerd partners waren stond de teller ’s morgens precies op 100 en dat geeft dan toch een goed gevoel na het alleen wakker worden in een veel te groot bed. En als ik in mijn eentje in een donker huis thuiskom is het ook fijn om op onze Facebookpagina te zien dat een gisteren geplaatst bericht al 348 keer bekeken is.

Wel jammer dat de gemeente Roosendaal ineens besloot een paal uit het wegdek omhoog te laten komen toen ik daar reed onderweg naar collega’s van Jan om daar over hun plannen Voor Jan en Alleman te praten. Nu zit de voorkant van mijn auto in elkaar en hangt alles met ducktape aan elkaar, maar ach, het is maar een auto…

In de kerstvakantie probeer ik ook maar weer zoveel mogelijk leuke dingen te doen, naar de film, naar ’n museum, naar Utrecht, maar ook gewoon lummelen hier in huis. Terugkijken naar een jaar geleden is ongelooflijk moeilijk, terugkijken naar vroeger geeft vooral een gevoel van heimwee. En als ik een kerstman zie, dan komt de pijn nog net wat harder binnen. Afgelopen week stond ik oog in oog met een kerstman, toen ik een foto van Jan in een plastic fles aan het prutsen was voor aan de kerstboom van Joris Linssen op de Parade in Den Bosch. Daar hangt Jan nu, met een rode glittersliert onderaan zijn fles, zodat hij terug te vinden is tussen al die andere mensen die nog lang niet gemist kunnen worden.

Mocht je dat nog niet gedaan hebben, als je op de hoogte wil blijven van alle ontwikkelingen rond ons team, dan kun je even onze Facebookpagina liken:  www.facebook.com/SamenLoopVoorHoopVoorJanEnAlleman

wat een rotmaand...

Lang heb ik hier tegenaan zitten hikken; december. Vandaag is het pas de tiende en ik ben het al spuugzat. Die confrontatie iedere keer is zo groot! En er zijn zoveel herinneringen. Natuurlijk mooie aan Sinterklaas- en Kerstfeesten van vroeger. Maar alle narigheid van de afgelopen jaren komt in deze periode extra hard op me af. 3 jaar geleden, toen Jan nog op de transplantatiewachttlijst stond, lag hij in het ziekenhuis voor het resetten van zijn insuline. Daar kreeg hij gratis een infectie bij cadeau waarvoor hij ’s nachts per ambulance naar een ander ziekenhuis werd gebracht. Dat was geloof ik zijn eerste ambulanceritje. We hadden toen nog geen flauw idee hoe veel van dit soort ritjes nog zouden volgen. Pas op Kerstavond mocht hij naar huis.

 

Een jaar geleden probeerden we rond deze tijd nog een beetje Sinterklaas te vieren. Jan had al een bed in de kamer waar hij het grootste deel van de dag in lag. En nog probeerde hij grapjes te maken, met het papier van een van zijn cadeautjes maakte hij een mutsje.
De dvd die er in zat heeft hij nooit meer gezien, die duurde veel te lang voor hem, zo lang achter elkaar kon hij niet meer wakker blijven.

In die tijd had ik het zo druk met overleven en zorgen voor hem en was er zoveel spanning en stress in huis dat er in mijn hoofd nauwelijks ruimte was om te zien hoe zwaar Jan geleden heeft. Dat besef ik nu pas.

En ik zie het als ik foto’s van die periode terugkijk. Zo ziek, zo zwak. Zoveel geleden, alleen al door het besef van wat hij achter moest laten, wat hij niet meer mee mocht maken.

 

Straks vieren we Kerst zonder Jan, we deden zelfs nog een kleine poging tot Sinterklaas vieren. En nergens staat hoe we dit kunnen doen, niemand vertelt ons hoe we hier doorheen komen. Overslaan is geen optie, het valt niet te negeren. Overal om ons heen begint de kerstversiering voor de dag te komen. Bovendien wil ik het ook niet overslaan, ik mag het nog meemaken, Jan niet.
Een winterslaap is wat ik graag zou willen, maar ook die zou niet eens helpen.

En nog steeds komen er nare dingen op ons pad, of eigenlijk dat van de meiden, en ik merk daaraan hoe onstabiel ik nog ben, ik kan me er heel druk over maken. Ik wil zo graag dat het goed met ze gaat. Er wordt ingebroken bij een dochter. De andere moet zich vanwege haar darmproblemen aan een heel streng dieet gaan houden. Geen gluten, geen lactose (melkproducten), geen peulvruchten. Voor een vegetariër blijft er dan weinig over. Ze doen er allebei naar mij toe niet moeilijk over, het leven heeft ze al lang geleerd dat er ergere dingen zijn. Maar het doet wel pijn. Het mag ze nu ook wel weer eens een poosje méézitten.

Er komen ook mooie dingen op mijn pad, iemand heeft een prachtig logo gemaakt voor ons team Voor Jan en Alleman. Iemand anders gaat daar weer een mooie flyer van maken. En er stond iemand met een enorme pan hachee op mijn stoep. En we hébben Sinterklaas gevierd en het was gezellig. Maar o, wat een rotmaand. Het kost zoveel moeite, zoveel energie om het een beetje leuk te hebben, niks is meer vanzelfsprekend.

Eigenlijk heb ik nooit veel foto’s van een zieke Jan gepubliceerd, dat vond ik niet zo nodig. Ik zet er nu toch een bij: Jan viert Sinterklaas met ons, de laatste keer en dat wisten we allemaal, december 2012 dus. Zo ziek, zo dapper, zo oneerlijk.