kortste blog

Dit wordt mijn kortste blog ooit:
Onze allerliefste jongste dochter is geslaagd!!!!!!!   En wat heeft ze het verdiend, ze heeft zo keihard gewerkt.
En nu met z'n allen naar de buluitreiking op 17 september.

Wat moet ik nou?

Ik krijg het niet bedacht, het blijft maar malen in mijn hoofd, hoe moet ik nou verder. Wat moet ik nou doen met alletwee mijn banen. Op school ben ik er lange tijd uitgeweest na Jan z’n zesde hartinfarct, omdat we dachten dat hij het niet lang meer zou maken. Toen het een poosje rustig was rondom Jan z’n gezondheid ben ik daar een deel van mijn uren weer gaan werken, maar niet alles. Ik ben verder nergens bij betrokken, ga nergens heen. Dingen die ik in gang heb gezet, zoals de techniekcoach, lopen al een jaar en ik heb er niks van meegekregen. Over een paar weken is de vakantie afgelopen en wat moet ik dan? Maar een deel van de uren blijven werken in de hoop dat mijn werkgever dat goed blijft vinden? Maar hoe lang nog dan? Wie weet is Jan er over een half jaar nog, niemand kan het zeggen, ook de hooggeleerde doktoren niet. Een jaar geleden dachten ze ook niet dat hij er zo lang nog zou zijn.

Of moet ik dan weer gewoon al mijn uren weer gaan werken? Dat betekent vroeg weg, pas na 4 uur terug en ik kom bekaf thuis. Jan kan intussen niks, niet naar de fysio, niet naar z’n moeder, helemaal niks. Ik herinner me nog heel goed die keer dat Jan huilend nog steeds in bed lag toen ik thuis kwam omdat hij zo’n last had van de benauwdheid en van al het verdriet in zijn hoofd.

En mijn andere baan, in de kinderopvang, hoe moet het daar dan mee? Daar heb ik korte periodes niet gewerkt als het echt niet meer ging en verder heb ik daar een half jaar zorgverlof gehad. Dat betekende de helft van de 17 uren werken en de rest thuis zijn. Het betekende ook een lager salaris en voor mijn werkgever brengt het ook kosten met zich mee. Na dat half jaar ben ik mijn seniorenuren op gaan nemen, die heb ik gelukkig sinds dit jaar. Anderen van mijn leeftijd kunnen die uren gebruiken om wat vaker vrij te zijn, gewoon voor de lol, of een extra weekje vakantie opnemen. Ik neem ze op voor Jan. Ik heb dit jaar één week echt zomervakantie, want ook een deel van mijn verlofuren is al opgegaan omdat ik maximaal 2 dagdelen in de kinderopvang wil werken. Misschien kan ik nog een keer langdurig zorgverlof aanvragen, maar mijn werkgever is natuurlijk ook Sinterklaas niet. En wie weet is een half jaar niet genoeg?

Of gewoon weer al mijn uren gaan werken, ook hier vroeg weg, en nog later thuis. En moe, heel moe. In de tijd dat Jan al ziek was maar ik toch nog gewoon al mijn vaste uren werkte hadden we dat al. Alle emoties vreten zo veel energie dat een hele dag werken er eigenlijk al niet meer bij kan. In die tijd zorgde Jan ’s avonds voor mij ipv andersom. Jan heeft een slopende ziekte, en ik mag delen in de pret.

Wanneer krijg ik nou mijn gewone leven weer terug?

Wat dit leven ben ik eigenlijk al heel lang beu. En niemand weet hoelang nog. Maar dat mijn gewone leven nooit meer terug komt, dat weten we dan weer wel.

En wie zegt mij nou wat ik moet doen?

Je zou haast denken dat ik mijn werk niet leuk vind. Dat is gelukkig niet waar. Ik heb vanochtend nog heerlijk gewerkt bijvoorbeeld. Al voor 8 uur waren we met de tuinslang het badje aan het vullen, de kinderen zijn nauwelijks binnen geweest. (tot het om een uurtje of 11 echt te warm werd) Onze peuters hebben zo genoten van al die waterpret, als ik dat zie dan geniet ik zelf ook.

Ook op mijn werk blijkt soms dat mijn hoofd te vol is. Mijn werkkleding in de kinderopvang is een paarse polo met het logo van Mikz op de achterkant. Maandag had ik die dus ook aan, maar ik vond mijn shirt ineens een beetje aan de ruime kant. Toen ik het thuis uittrok kon ik tot mijn verbazing het logo nergens vinden. Langzaam viel het muntje: ik had de hele ochtend een shirt van Jan aangehad in dezelfde kleur als mijn werkpolo….. Maar geen probleem, niemand had het gezien.

Goeie dag

Vandaag hadden we een goede dag samen. Jan had de afgelopen dagen erg veel pijn in zijn bovenbenen omdat hij daar al jaren twee keer per dag een insulinespuit in moet zetten. Daardoor is een heel groot stuk been blauwgrijs en keihard en de laatste dagen gloeide het zelfs. Jan was er soms helemaal rillerig van en opstaan en lopen kostte hem zichtbaar moeite.

Maar nu hebben we de oplossing, i.p.v. in zijn benen geef ik hem die spuiten in zijn bil. Twee keer per dag ben ik dus de thuisverpleegster en dat werkt prima. Daardoor worden die beurse plekken ontzien en de andere drie keren spuit Jan in z’n buik waar het op dit moment redelijk uitziet.

Dus de pijn was vandaag ver weg en de zon hielp ook nog een beetje mee. Eind van de ochtend waren we even bij Jan z’n moeder. Eer Jan helemaal opgestart is is het al gauw een uurtje of elf, half twaalf.

En na de lunch hebben we even een mini-wandelingetje gemaakt, bij de ijsbaan aan de rand van de Loonse- en Drunense Duinen. Daar ontdekten we al na een klein stukje de schaapherder met zijn kudde die vaak in dit gebied loopt, maar die wij hoewel we er vaak komen nog nooit gezien hadden. Het was heel bijzonder om midden tussen die kudde van 350 schapen te kunnen wandelen en ook nog even met de schaapherder te kunnen kletsen.

Weer thuis gekomen is Jan naar bed gegaan voor zijn schoonheidsslaapje (heeft niet geholpen) en aan het eind van de middag zijn we naar mijn broer gereden waar we gezellig gekletst en lekker gegeten hebben. We konden er zelfs nog even buiten zitten om de zonnestralen op ons gezicht te voelen.

We merken allebei heel sterk hoeveel invloed het weer op ons heeft, als het te warm is of heel benauwd, dan heeft Jan daar erg last van en dat kan hij eigenlijk niks meer. Maar als het erg donker en regenachtig weer is zoals de afgelopen dagen dan kunnen we daar ook behoorlijk depressief van worden, zeker als het samengaat met extra lichamelijke klachten zoals die pijn die Jan had. Dus vandaag was alleen al in dat opzicht voor ons een goeie dag.

En dat geeft weer moed voor de volgende dagen!

12 juli 2012

Ik heb een beetje last van blog-obstipatie om het zo maar even te noemen: ik wil wel, maar het lukt niet.

Er is stof genoeg maar veel van de dingen die mij bezighouden kan of wil ik niet in mijn blog zetten. Mijn schoonmoeder is nog maar een heel ziek oud vogeltje, maar ik schrijf niet graag over haar. Te confronterend. (voor wie het toch weten wil: ze is vandaag met de ambulance naar het ziekenhuis geweest om het vocht uit haar buik weg te laten halen, meer dan 5,5 liter)

Er loopt een borderliner in mijn schoonfamilie rond die het iedereen zo moeilijk mogelijk probeert te maken en daar kan ik toch ook niet over schrijven hé?

En zo zijn er nog wat dingen die me verdrietig maken of waar ik last van heb die ik hier niet kan benoemen.

Ik ben de afgelopen tijd al regelmatig gaan zitten voor een nieuw stukje, maar dan bleef ik steeds haperen. Er komen wel steeds weer dezelfde gedachten in me naar boven, die stop ik dan hier maar in kleine losse stukjes:

Voorpret:

Als er iets leuks in het vooruitzicht is, dan heb je voorpret. Hoe langer je het al weet en hoe specialer de gebeurtenis is, hoe meer voorpret.

Bestaat er eigenlijk ook een woord voor verdrietige vooruitzichten?

Van binnen en van buiten.

Ik ben altijd verdrietig, meestal alleen van binnen.

Meestal doe ik wat ik normaal ook zou doen, en het ziet er heel gewoon uit. Ik kan gewoon naar mijn werk, bij iemand op bezoek, gesprekken voeren, lachen.

Het ziet eruit alsof er niks aan de hand is.

Dat is mijn buitenkant.

Van binnen ben ik altijd verdrietig, en soms komt dat eruit, maar meestal niet.

Toch heb ik niet het gevoel dat ik toneelspeel, dat ik van binnen iemand anders ben dan van buiten. Maar het verdriet is altijd aanwezig.

Doordat Jan met kleine stapjes achteruit gaat wordt het besef van wat we moeten missen groter. En dat besef is er al heel lang. Het verdriet ook.    Een voorbeeld:

Al ruim een jaar ( of eigenlijk al wel langer ) met kerst, of met een verjaardag of vakantie denk ik: het zal de laatste keer samen wel zijn en dat is verdrietig. En als we dan een kerst later beseffen dat Jan er nog steeds is zijn we daar heel blij om. Maar dat verdriet is er dan al wel geweest.

8 juli

Ik heb het gevoel dat er een steeds grote gat van binnen ontstaat. Het beeld van Zadkine komt in me op: een mens waar het hart uit is.

Zoveel verdriet.

Vandaag zijn we voor het laatst samen naar de film geweest: Jackie. De eerste helft was erg leuk, de tweede hebben we niet gezien. Tegen het einde van de eerste helft begon Jan te gapen, en dan weet ik het al: misselijk!

Hij wordt dan ook altijd een beetje dommig, toen we de zaal uitgingen wilde hij naar de w.c. om over te geven. Ik heb hem tegengehouden en op een bankje gezet en heel diep laten ademen; overgeven betekent kans op een bloeding en dat moeten we niet hebben.

Nu ga ik het niet meer proberen, we worden veel te verdrietig als het niet lukt om de hele film te zien. (wat overigens pas wél nog een keer lukte, les Intouchables hebben we helemaal gezien)

Maar wéér iets wat we leuk vinden en wat niet meer kan maakt ons ook verdrietig.

De lijst met onmogelijkheden wordt steeds langer.

Gisteren, 11 juli waren we in het Erasmus bij de cardioloog, daar kwam niks bijzonders ter sprake; voor nu ziet het er goed uit en dat geeft geen garanties voor de toekomst.

Omdat we van haar geen duidelijkheid kregen over het bloedonderzoek van een paar weken geleden zijn we naar de MDL-afdeling gegaan. Gelukkig was Elly er, en terwijl zij voor ons zonder permissie van “de baas” maar ook zonder enige schroom in de computer keek kwam “de baas” zelf net langs, dokter Metselaar. De hiërarchie in dit ziekenhuis is enorm, maar secretaresse Elly en professor Metselaar communiceren op hetzelfde niveau. Mooi om te zien.

Mooi ook om te horen dat de bloedwaardes nog steeds gelijk blijven. Daar hadden we behoorlijk over in de stress gezeten, want wat wij ervaren en wat de conclusies van het bloedonderzoek zijn komt niet overeen.

Wij zien Jan echt wel achteruit gaan, ook al blijven zijn bloedwaardes gelijk. Gelukkig is het een heel langzaam proces.

Opschepper ;)

Gisteren zette ik een berichtje op mijn Facebook: Yesssss, jongste dochter, nog niet afgestudeerd, heeft al een baan!!

Jongste dochter reageerde, ook op Facebook: Opschepper;)

En gelijk heeft ze, ik ben een enorme opschepper. De baan die ze heeft is n.l. helemaal geen topbaan, hij past niet bij het universitaire niveau waarop ze binnenkort gaat afstuderen en het is waarschijnlijk ook nog eens een tijdelijke baan.

Annelijn gaat bij Avans, waar ze ook haar HBO-opleiding deed, voor minimaal 5 maanden bij een project werken: HBO-opleidingen worden tegenwoordig steeds strenger in het selecteren van nieuwe studenten, daar is een hele procedure voor ontwikkeld en dat project wordt in november geëvalueerd en dan wordt bekeken of het voortgezet wordt.

Nu is ze nog bezig met het afronden van haar master aan de universiteit van Utrecht. Ze studeert Beleid en Interventies op het gebied van Arbeid, Zorg en Welzijn. Maar als ze klaar is is ze nog net geen 25 en ik denk dat ze niet naar een gemeente of grote instelling hoeft te stappen om te zeggen dat zij het beleid wel eens even zal komen bepalen.

Dus je moet ergens beginnen, de banen liggen niet voor het oprapen en er moet brood op de plank.

Eigenlijk wilde de sollicitatiecommissie haar eerst niet aannemen omdat ze haar te ambitieus vonden. Maar ze kennen haar binnen Avans, ze is altijd heel actief geweest in de studievereniging, heeft introducties en studiereizen mee georganiseerd etc. En ze werkt er ook al een jaar een dag per week als onderzoeksassistent bij iemand die aan het promoveren is. Dus wilden ze haar toch graag hebben.

Maar ik ben ook helemaal niet alleen trots op haar vanwege de baan die ze krijgt, maar gewoon omdat ze zo’n doorzetter is en haar zaakjes goed voor elkaar heeft. Ondanks alle tegenslagen en nare toestanden rondom Jan gaat ze gewoon door met studeren. Ze heeft echt wel momenten gehad waarop ze het bijltje erbij neer wilde gooien, maar ze heeft zichzelf steeds weer bij elkaar geraapt en ze gaat gewoon verder. We hopen ontzettend voor haar dat het lukt om haar eindscriptie (of heet dat niet meer zo?) op 25 juli in te leveren en dat ze dan in september haar bul mag halen. (én dat we er allemaal bij kunnen zijn)

Bovendien is deze nieuwe baan een positief gebeuren in ons leven en dat hebben we heel hard nodig; er mag ook wel eens iets goed gaan.

Maar we zijn niet alleen supertrots op Annelijn hoor, we hebben er nog zo een: Nienke heeft pas te horen gekregen dat ze een vaste aanstelling krijgt. En dat is heel bijzonder tegenwoordig. Ze werkt sinds een jaar bij een onderwijsbegeleidingsdienst in Amsterdam en ze heeft in die tijd laten zien wat ze als orthopedagoog waard is. Daarvóór heeft ze diverse banen gehad, waarvan één waarbij ze onder slechte omstandigheden met groepen kinderen met autisme en adhd heeft gewerkt. Daar knokte ze zich net zo lang doorheen tot ze een andere baan kreeg. Zo rolde ze van de ene tijdelijke baan in de andere met als resultaat nu die vaste aanstelling. Ook zij heeft daarmee laten zien in moeilijke omstandigheden gewoon door te gaan, ze heeft echt wel eens een dag verzuimd omdat haar vader wéér eens in  het ziekenhuis terecht kwam, maar de volgende dag ging ze dan gewoon weer aan de slag.

Doorzetters zijn het, en daar zijn wij gewoon supertrots op. En dat mag je best opscheppen noemen, daar zitten we helemaal niet mee!

Sinds gisteren ben ik de trotse bezitter van een Samsung tablet en mijn lieve neef heeft met engelengeduld aan mij en Jan laten zien wat de ongekende mogelijkheden van zo’n ding zijn. Ik vind het helemaal super en zelfs Jan, die daar eigenlijk allemaal niks van moet hebben heeft al wel door dat het misschien toch mogelijkheden voor hem biedt.

Terwijl Pim, en soms ook Meryam, probeerden ons een beetje wegwijs te maken zat hun dochter van nog geen twee met onze oude lego te spelen. Met een heel klein parapluutje boven haar krullenbol zat ze te zingen: het regent, het regent….

En dan herken ik in haar ouders wat wij met onze meiden hadden en hebben: heel veel trots